KSIĄŻKA TATERNICZKI. MIEJSCE KOBIET JEST NA SZCZYCIE

Taterniczki. Miejsce kobiet jest na szczycie to wydana w 2021 r. książka Agaty Komosy-Styczeń przedstawiająca historię kobiet, których pasją stało się wspinanie. Autorka rozpoczyna swoją opowieść w czasach, gdy turystyka i wspinaczka w Tatrach dopiero raczkowała i prowadzi ją aż do czasów współczesnych stawiając przed czytelnikiem postaci taterniczek- pionierek, kobiet, które zapisały się w historii polskiego i światowego wspinania, a także dzisiejszych wspinaczek opowiadających o rzeczywistości kobiecego taternictwa.

Miłość do gór jest chorobą nieuleczalną, na którą zapaść można niezależnie od płci. Tyle, że z książki Agaty Komosy- Styczeń, taterniczki i publicystki wyłania się obraz, w którym jedni mogą tę chorobę „leczyć” bez przeszkód realizując swoje pasje, a inni, w tym przypadku kobiety napotykają na swojej drodze wiele trudności. Tak było sto lat temu, gdy wielu nie mieściło się w głowach, że kobieta może próbować swoich sił w uważanej za „męską” dyscyplinę, wspinaczce. Czy dziś jest inaczej? Komosa-Styczeń próbuje znaleźć odpowiedź na to pytanie rozmawiając z kobietami, których pasją jest wspinanie.

Książka podzielona jest na dwie części. Pierwsza to historyczne spojrzenie na dzieje kobiecego wspinania w Tatrach. Przed oczyma przesuwa się poczet prekursorek, takich jak Marzena i Lidia Skotnicówny, Antonina English czy Zofia Radwańska- Paryska, dalej są wielkie nazwiska kobiecego himalaizmu, który dla Polek rozpoczynał się zwykle w Tatrach. Widzimy tu Halinę Kruger- Syrokomską, Annę Czerwińską czy w końcu Wandę Rutkiewicz i ich walkę o dołączenie do „męskiego” świata wielkiego wspinania. Druga część to rozmowy z kobietami, które dziś wspinają się w Tatrach (i nie tylko tam). Ale autorka nie skupia się tu tyko na ich osiągnięciach, ale także, a może przede wszystkim na historiach związanych z samą ich obecnością w górach. Czy ponad 100 lat zmieniło wiele w postrzeganiu kobiet w górach? Czy są traktowane przez mężczyzn jak równe sobie? Choć na pewno możliwości są większe to z opowieści wyłania się niezbyt optymistyczny obraz, w którym wciąż istnieje szklany sufit, o który rozbija się wiele karier. Ale są też „taterniczki”, które wciąż na nowo próbują go z sukcesami przebijać. Tak jak ich poprzedniczki, bez których historia wspinania w Tatrach (ale i innych górach świata) nie byłaby pełna.