Góry Bardzkie są mało zazwyczaj uczęszczanym pasmem leżącym w Sudetach Środkowych. W wykazie Korony Gór Polski znajduje się Kłodzka Góra, choć po najnowszych pomiarach nie jest ona najwyższym ich szczytem.
Niepozorne Góry Bardzkie w przeszłości nie były nawet traktowane jako oddzielne pasmo. Zaliczano je do sąsiednich pasm i dzielono między Góry Złote (Grzbiet Wschodni) i Sowie (Grzbiet Zachodni). Jednocześnie były ważne politycznie, bo to ich grzbietami biegła granica pomiędzy Śląskiem a Kotliną Kłodzką.
Dziś nie dość, że mają swoją nazwę, to jeszcze ich najwyższy szczyt stanowi pewnego rodzaju kontrowersję. Ostatnie pomiary (sprzed kilku lat) wskazały bowiem, że najwyższym szczytem Gór Bardzkich jest Szeroka Góra (766 m n.p.m.), a nie Kłodzka Góra (757 m n.p.m.), choć to ta druga widnieje na oficjalnym spisie szczytów Korony Gór Polski. Na szczęście oba szczyty są położone bardzo blisko siebie, najlepiej zatem stanąć na każdym z nich.
Na Kłodzką Górę można wejść od północy, południa lub zachodu. Miejsc, skąd można wyruszyć na szlak jest kilka: Bardo, przełęcz Łaszczowa, przełęcz Kłodzka oraz Kłodzko. Dla zmotoryzowanych dostępne są wszystkie te miejsca, w których nie brakuje miejsc parkingowych (zarówno na miejskich, jak i leśnych parkingach). Natomiast dojeżdżający koleją mogą wystartować z Barda lub Kłodzka.
Co prawda Kłodzką Górę można wejść na kilka sposobów, niestety nie ma możliwości zatoczenia pętli. Do wyboru zostaje zatem dwukrotne pokonanie tej samej trasy lub dłuższa wycieczka z punktu A do B. Do wyboru jest szlak niebieski (i dojście na szczyt żółtym) z Barda, przełęczy Łaszczowej lub przełęczy Kłodzkiej, a także żółty szlak z Kłodzka.
Najciekawszy jest szlak niebieski wiodący z Barda na rozstaje Pod Kłodzką Górą w pobliżu najwyższego szczytu Gór Bardzkich.
Czas: 6 h 20 min.
Dystans: 18,3 km
To najdłuższy szlak wiodący na Kłodzką Górę. Jest to zarazem trasa najciekawsza zarówno historycznie, jak i widokowo. Do pokonania jest niemal 500 metrów przewyższenia, ale rozłożonych na ponad 9 km. Łącznie trasa tam i z powrotem zajmuje ok. 6,5 godz.
Pierwsza część szlaku to podejście na górę Kalwaria, która jest popularnym miejscem pielgrzymkowym. Po drodze warto mija się wiele stacji drogi krzyżowej oraz kapliczek, a także źródełko (zwane źródłem Maryi, którego woda uznawana jest za cudowną). Szlak jest szeroki i w miarę wygodny, jednostajnie pnie się ku górze.
Po drodze nie tyle warto, co wręcz trzeba odbić na punkt widokowy nad obrywem skalnym. To miejsce jest tak unikatowe, że powinno być punktem każdej wycieczki w Góry Bardzkie. Punkt ten jest dobrze widoczny z drogi S8, a to dzięki stojącemu tutaj wielkiemu krzyżowi.
Obryw skalny powstał w wyniku długotrwałych opadów deszczu pod koniec XVI w., kiedy to Nysa Kłodzka podmyła podnóże góry, której stok po prostu runął, porywając ze sobą zwały kamieni i gleby. Spowodowało to wstrząs, odczuwany w sąsiednich miejscowościach, a także zablokowanie rzeki, która – spiętrzona – groziła powodzią. Na szczęście dla Barda, woda potrafiła znaleźć ujście przez zawalisko. Cztery wieki później w czasie tzw. powodzi tysiąclecia wezbrana Nysa Kłodzka odsłoniła jęzor tego osuwiska. Według jednej z hipotez wstrząs jaki powstał w wyniku osuwania się zbocza w XVI w. spowodował „skrzywienie” wieży w Ząbkowicach Śląskich.
Z punktu nad obrywem roztacza się przepiękna panorama. Doskonale widać Bardo, a także przełom Nysy Kłodzkiej. Rzeka pięknie tu meandruje. Co ciekawe – rzeka płynęła tu zanim wypiętrzyły się góry, a proces górotwórczy był na tyle powolny, że nie zdołał jej zatrzymać i woda znalazła sobie ujście. Taki rodzaj przełomu nazywany jest antecedentnym.
Po przerwie na podziwianie widoków i powrocie na szlak niebieski wystarczy pół godziny marszu, by znaleźć się na szczycie góry Kalwaria. Stoi tu niewielki kościółek, do którego w okresach pielgrzymkowych docierają grupki pątników. Według legendy miało tu miejsce objawienie – pewnemu młodzieńcowi ukazać się miała Matka Boska Płacząca. Na znak swojej obecności pozostawiła odbicie swoich stóp i rąk. Niestety przez wieki ślady te zostały – dosłownie – starte lub rozgrabione przez pielgrzymów. Dziś za kapliczką można zobaczyć jedynie odtworzony odcisk jednej stopy.
Droga na Kalwarię to najbardziej stromy odcinek szlaku. Później opada on jeszcze na przełęcz Łaszczowej, a następnie wznosi się w kierunku Kłodzkiej Góry.
Wariantem powyżej opisanego szlaku niebieskiego jest odcinek zaczynający się na przełęczy Łaszczowej biegnący ku Kłodzkiej Górze. Jest on najszybszym sposobem dotarcia na szczyt. Droga zajmuje niewiele ponad godzinę i ma 3,3 km długości.
Z przełęczy Kłodzkiej, która oddziela Góry Bardzkie od Gór Złotych, na szczyt także wiedzie niebieski szlak. Poza całkiem wymagającym podejściem na początku, nie jest on trudny. Jedyne komplikacje mogą się pojawić ze względu na rzadkie oznaczenia szlaku – warto mieć oczy cały czas szeroko otwarte. Z przełęczy Kłodzkiej na Kłodzką Górę jest tylko 3 km, które średnio pokonuje się w 1:20 h.
Żółty szlak z Kłodzka na Kłodzką Górę to znów propozycja dla lubiących dłuższe wędrówki. Do przejścia jest bowiem niespełna 9 km w ok. 3 godz. Do pokonania jest przewyższenie niemal 500 m. Ponieważ po drodze nie ma przełęczy, szlak jednostajnie pnie się do góry, a po drodze zalicza się kilka szczytów.
Dla turystów, którzy przyjadą w Góry Bardzkie transportem publicznym ciekawą propozycją całodziennej wędrówki będzie trasa Bardo-Kłodzko. Ta niespełna 18 km wędrówka powinna zająć ok. 6 godzin. Pierwszy etap to niebieski szlak z Barda (przez obryw skalny i górę Kalwarię). Na rozdrożu Pod Kłodzką Górą odbija się na żółty szlak wiodący przez Kłodzką Górę do Kłodzka.
Na Szeroką Górę, będącą de facto najwyższym szczytem Gór Bardzkich nie prowadzi żaden szlak, jednak idąc po wyraźnie wydeptanej śnieżce, bez problemu dociera się na ten porośnięty drzewami wierzchołek.
Szlaki są zalesione, więc idealnie nadają się, by wędrować nimi nawet podczas upalnego lata. Koniecznie jednak trzeba wziąć ze sobą zapas wody, jedyne miejsce, gdzie można uzupełnić zapasy to źródełko Maryi w drodze na Kalwarię. Schronisk w Górach Bardzkich nie uświadczymy.
Na szczycie Kłodzkiej Góry niebawem stanie ponad 30-metrowa wieża widokowa. Być może uda się ją ukończyć i oddać do użytku jeszcze w 2020 r. Jest tu także półeczka z tradycyjną pieczątką, którą zdobywcy Korony Gór Polski bądź Górskiej Odznaki Turystycznej PTTK dokumentują zdobycie tego szczytu.
W Górach Bardzkich brakuje dobrze znanych drogowskazów i tabliczek z nazwami szczytów. Za to można tu znaleźć masę tablic „samoróbek”. Nawet na Szerokiej Górze zamiast oficjalnego znaku przytwierdzono do drzewa… talerz anteny satelitarnej, na którym wypisano nazwę i wysokość szczytu.
Co prawda na sam szczyt Kłodzkiej Góry nie prowadzi żaden rowerowy szlak, jednak w okolicy powstało w ostatnim czasie wiele tzw. single tracków. To terenowe ścieżki rowerowe, jednokierunkowe, poprowadzone niezależnie od szlaków pieszych. W dodatku tak zaprojektowane, by dostarczyć podczas jazdy mocnych wrażeń. Wśród drzew, z zakrętami. Single tracki zaczynają się w Bardzie, na przełęczy Kłodzkiej i przełęczy Łaszczowej.
